Vanavond komen Fien en Willem slapen, want mama en papa gaan lekker uit eten.
Ze hebben hun blokken bij, en elk heeft een spookje in de
vuist gekneld. Dit moest en zou mee. Want spookje is hun trouwe kameraad die
voor een zacht groen en geruststellend lichtje zorgt wanneer het donker is en ze
in hun bedje liggen.
Om beurten kleed ik ze om , doe hun pyamaatje aan en dikke
sokken, want mama denkt waarschijnlijk dat het weer, één straat verder, veel kouder is dan bij omie .
Terwijl ik de laatste blokken in de mand opberg, vind ik het
ineens verdacht stil. Toch maar eens gaan kijken, denk ik bij mezelf. En ja, Willem heeft in mijn handtas het o zo verleidelijke gele flesje
Rescuespray gevonden dat ik vandaag gekocht heb. Triomfantelijk zwaait hij ermee in’t rond. Zijn oogjes
twinkelen van plezier terwijl hij het spraytje naar zijn mond brengt. Hij kent
dit, flitst het door mijn hoofd. Ik neem het spraytje van hem over en schroef er
de dop af. Bijna gelijktijdig zie ik twee
tutjes op de grond vallen en staan de twee deugnieten met uitgestoken tongetje
gretig te wachten tot ik ze elk een spritsje geeft. Waarop ze allebei, tegelijkertijd smakken en hmmm zeggen. Willem steekt zijn tongetje
terug naar buiten voor een tweede ronde waarop Fien hem volgt. Na drie keer
besluit ik dat het welletjes is geweest en doe ik de dop er terug op. En nu
naar bed.
“Dikkie Poes, Dikkie Poes?” vraagt Fien. Verdorie , denk ik , ik heb dat boek helemaal niet. Ik neem dan maar snel een ander boek en begint
voor te lezen. Maar zo makkelijk kom ik er niet vanaf, wanneer ik het boekje
op de kast leg en hen in bed stop, ontstaat er luid protest. Dikkie
Poehoes, Dikkie Poehoes, scanderen ze . Djeezes, denk ik bij mezelf, had mama dat
boek niet kunnen meebrengen? Vlug knip ik het licht uit en verlaat de kamer
onder luid protest van de kids. Even doorbijten omie, denk ik, het wordt vanzelf
wel stil. Niets is minder waar. Ik kies dan maar eieren voor mijn geld en neem resoluut de Rescuespray terug uit mijn handtas. Ik steek als een samenzweerder het flesje omhoog,
en als vanzelf vallen de tutjes uit de mondjes en hangen de roze tongetjes terug
buiten. Ditmaal voor hun vierde portie. Ik zeg een beetje streng dat het nu wel echt tijd is om te slapen en leg ze
allebei nog eens komfortabel in hun bedje en knip het licht uit.
Gelukt!!!
Het is nog steeds stil, Dr. Bach had dit moeten meemaken,
denk ik bij mezelf, hij zou tevreden geweest zijn over het effect van de
Rescuespray. Het werkt dus echt. Toch ook eens proberen, wat voor
kindjes goed is ook voor omies goed besluit ik, waarbij ik een flinke sprits op mijn tong spuit. Niet slecht, denk ik,doe nog maar een keertje, en
nog maar een keertje omie. De onrust en het zenuwachtig gevoel verdwijnt en heeft
plaats gemaakt voor een heerlijk rustig gevoel van binnen. Wat is het leven
mooi, denk ik, en met een diepe zucht neem ik mijn boek vast en nestel mij in mijn luie zetel.
© Bernadette Hendrickx.