Welkom!

Welkom op deze blog, die gewijd is aan Bachbloesems.

Over mij

'Inzicht geeft Uitzicht.' Deze uitspraak staat voor mijn missie in dit leven. Bachbloesems en mijn spirituele kinderboek sluiten hier naadloos op aan."Waar is oma nu naartoe? Zien we haar ooit weer? Wat komen wij hier op aarde doen, en waarom is het zo belangrijk om naar onze innerlijke stem te luisteren? Met deze en nog vele andere vragen gaat Renie op zoek wanneer haar oma sterft... Gaandeweg zal je ook ontdekken dat sterven niet hetzelfde is, als voorgoed verdwijnen.. dit prachtige kinderboek , draagt de titel" IS OMA NU VOORGOED WEG?" Uitgegeven bij Obeliskboeken.nl

woensdag 9 april 2014

Poney- en ezelvangst...

Vandaag worden de hoeven van Igor en Jolien bekapt. Nu is het kwestie om hen in de stal te lokken met hooi. Deze actie is al weken aan de gang, want ze waren gewoon om in de wei te eten.
Jolien, onze ezelin is direct bereid om te volgen. Igor, die ouwe rakker, is niet voor één gat te vangen en hij weet gewoon wat er gaat gebeuren. Hij blijft als een standbeeld voor de... poort staan. Ik hoor hem bijna denken :"Nie met mij he". Ik verstop mij achter de omheining en wacht geduldig het moment af dat Mijnheer het zich verwaardigt om in de stal te stappen . Na twintig minuten is het zover. Hij is binnen. Heel behoedzaam ga ik stapje voor stapje de wei in ...om dan vliegensvlug de middelste balk van drie dicht te schuiven. Als door een wesp gestoken keert Igor zich om, neemt een duik onder de middelste balk en staat terug in de wei. Grrrrrr .....dat had ik niet verwacht. Als een oud meneertje wandelt hij altijd door de wei, en nu zie ik opeens een jong veulen naar de andere kant van de wei lopen, wat zeg ik? Galopperen... Manen in de wind.... Pak me dan als je kan  
Heerlijk gefietst vanmorgen.

Op de terugweg was ik even getuige van een gesprekje ( of was het een goedbedoeld preekje... tussen een lief ouder vrouwke en haar buurman. Ze was ijverig het onkruid aan 't wieden achter de haag, en terwijl ze fluks naar beneden ging om een dikke bos gras uit te trekken, hoor ik haar zeggen:" Vijftien pintjes, das nie normaal he." Waarop hij heel rustig repliceerde:"Das heel normaal."
Ik moest er stilletjes om lachen en dacht even terug aan de tijd dat ze nog godsdienstles gaf . Ze was de toon nog niet verleerd, alleen het vermanende vingertje kwam nu niet naar boven, want ja, ze had nu haar handen vol met....juist ja, gras